''Ik sta open voor Suriname, maar eerst ligt de focus op Nederland''

December 8, 2022

In een recente vlog hebben wij enkele spelers uitgelicht die zowel in aanmerking komen voor Oranje als voor Natio, waaronder de in blakende vorm kerende Milan van Ewijk die in de Eredivisie voor SC Heerenveen uitkomt.

In gesprek met de fansite FeanFan ging de 22-jarige van Ewijk verder in over de volgende stappen in zijn carrière.

"Dit seizoen wil ik mezelf blijven ontwikkelen, daardoor kan ik me voorbereiden op de volgende stap. Ik kijk dan niet zozeer naar buiten- of binnenland, maar of de club goed bij me past. Een competitie zoals de Premier League is natuurlijk het hoogst haalbare, hopelijk is dat mijn eindstation", aldus Van Ewijk.

Ook verklaart de 22-jarige speler over zijn interlands voor Jong Oranje:

"Een mooie beloning voor het harde werk en het pad dat ik heb bewandeld. Ik zat in eerste instantie niet bij de selectie, maar door blessures bij anderen kon ik erbij zijn. Een mooie kans om me te bewijzen."

Verder droomt van Ewijk hardop over het spelen van interlands bij het grote oranje, maar steekt zijn interesse voor het spelen van interlands in het shirt van Suriname niet onder stoelen of banken.

"Het zou toch fantastisch zijn om in het Nederlands Elftal te spelen? Dat is mijn doel. Als het niet lukt bij het grote oranje sta ik open voor Suriname. Maar eerst ligt de focus op Nederland", aldus van Ewijk.

De geboren Amsterdammer volgt het nationale voetbalelftal van Suriname op de voet. Zo was hij ook aandachtig toeschouwer bij het vriendschappelijke duel van Suriname tegen Nicaragua (2-1).

Van Ewijk groeide op in Molenwijk in Amsterdam-Noord, begon met voetballen bij OSV en via Zeeburgia kwam hij al vlot in de jeugdopleiding van Feyenoord terecht. Als speler van Zeeburgia (waar hij onder meer samenspeelde met Juan Familia-Castillo en Paul Fosu-Mensah, broertje van Timothy Fosu-Mensah) werd hij op zijn tiende uitgenodigd voor de Ajax Talentendagen, terwijl ook Feyenoord belangstelling toonde.

“Bij Ajax kwam ik tot de tweede ronde, maar het bleek niet goed genoeg. Ik denk dat ik van de zenuwen blokkeerde ofzo, maar gelukkig ging het daarna bij Feyenoord wel goed. Daar gaven ze na twee weken meetrainen al aan dat ik mocht blijven."

Toch viel hij op vijftienjarige leeftijd weer af. ,,Terwijl de jongens om mij heen in de groei zaten, bleef ik een klein mannetje. Ik sneeuwde onder tussen alle anderen, voetbalde weinig en viel uiteindelijk af.

Op dat moment had ik het gevoel dat het profvoetbal niet voor mij was weggelegd. Naar een andere profclub wilde ik niet, ik was toe aan wat anders.” Het werd Excelsior Maassluis, uitkomend in de tweede divisie. ,,Ik begon in de junioren en kwam snel in het eerste elftal. Niet als aanvaller, maar als back. Dat zie je wel vaker. De moderne backs zijn eigenlijk ‘mislukte’ buitenspelers.”

“De trainer had niemand voor die positie en uiteindelijk werd ik gevraagd omdat ik vroeger als klein jongetje ooit begonnen ben als rechtsachter”, legt Van Ewijk uit. “Dat was mijn allereerste positie omdat mijn vader ook een back was. Hij is er in 1999 zelfs de beste amateurvoetballer van Nederland mee geworden, aldus een trotse van Ewijk.''

Zijn vader had vervolgens de kans om naar FC Utrecht te gaan, maar liet die mogelijkheid onbenut omdat hij net een meisje leerde kennen dat later de moeder van zijn zoon en dochter zou worden.

Na een sterk seizoen in de tweede divisie, stond ADO Den Haag op de stoep. Een halfjaar later had Van Ewijk twaalf eredivisieduels achter zijn naam, allemaal als basisspeler. ,,Zo is de voetballerij dus”, concludeert Van Ewijk. ,,Mijn vader heeft me dat ook altijd voorgehouden. Het ene moment ben je de ster, het andere moment sta je ernaast. Het kan razendsnel gaan. Mijn vader heeft het profvoetbal net niet gehaald en kan er wel over meepraten. Hij is echt mijn mentor, mijn beste vriend. Ik kan alles kwijt bij hem.”